శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-ఏమయ్యారు?

ఏమయ్యారు?

రోజూ కనపడేవారు, ఇష్టులు హటాత్తుగా కనపడకపోతే వారి గురించి సంగతులు తెలియకపోతే ఉండే బాధ వర్ణించడం కష్టమే. లోకం లో ఇది సర్వ సాధారణం, బ్లాగు మరో వింతలోకం ఇందులో కూడా రాగ ద్వేషాలు, అనుభూతులు మనసుల్ని పట్టి ఉంచుతాయి, కొంతమంది చాలాతొందరగా పరిచయాలు పెంచుకుంటారు, అలాగే అంత తొందరగానూ మనుషుల్ని వదిలేసిపోతారు. వీరు నిజంగానే గొప్పవారు, బంధాలను చాలా తొందరగా వదిలించుకోగలరు. ఆ( అదేంలేదని ఎంత పైకి బింకం కబుర్లు చెప్పినా! కొంతమంది బ్లాగులు మూసేసేరు, కొంతమంది బ్లాగుల్లోకి రావడమూ మానేశారు, వీళ్ళకేమయింది? ఈ ప్రశ్న తొలుస్తూనే ఉంటుంది, మనసుని,ఇటువంటిదే సందర్భం నాకొచ్చింది, ఈ మధ్య, అదెలాగంటే.

జూన్ ఒకటో తారీకు మన్మధనామ సంవత్సర జ్యేష్ట శుద్ధ చతుర్దశీ సోమవారం పెద్ద వర్షం కురిసింది,వేసవి తరవాత మొదటి వర్షం, కాలిన మట్టి మీదనుంచి వచ్చే కమ్మని వాసన, వర్షంలో ఆడుకోవాలనిపించింది, అమ్మో! ఇంట్లోవాళ్ళందరూ ఒకటే మాటగా గొడవ చేసేరు, ఏంచేస్తాం, మాటాడక కూచున్నా. ఆ వారంలో రాసిన టపాలుంటే మరుసటివారం సోమ,మంగళ,బుధవారాలకి వేసేసేను. ఏమయిందో తెలీదుగాని ఆదివారం కడుపులో గడబిడ చేసింది, అది మొదలు, ఆదివారమంతా అదేపని, కాళ్ళూ చేతులూ లాక్కొచ్చేయి, సెలైన్లు వగైరాలూ మామూలే. గురువారం దాకా ఆ గోలే సరిపోయింది. ఆ తరవాత బ్లాగొకటి ఉన్నట్టుందికదా అని గుర్తొచ్చి, అలవాటుగా లేప్ టాప్ ఆన్ చేశాను, నీరసంతోనే! ఏమో ఏమయిందోగాని పని చేయలేదు, భయపడుతూనే అబ్బాయికి చెప్పేను, ఖాళీ చేసుకుని మర్నాడు చూసి నెమ్మదిగా చెప్పేడు, చావుకబురు, ఆపరేటింగ్ సిస్టం పోయిందీ, అని. ఎన్నాళ్ళు పడుతుందన్నా? చెప్పలేను సమయం పడుతుందన్నాడు. ఆ తరవాత నిన్ననే తెలిసింది, ఇంక అది బాగుకావడం ఇప్పటిమాట కాదని. డెస్క్ టాప్ పిల్లలు వాడుకుంటున్నారు. దానిలో వాటాకి వెళ్ళలేకపోయా, దానికితోడు నీరసం తగ్గలేదేమో, ఆ ప్రసక్తే రాలేదు. అమ్మయ్య! ఇదేదో బాగున్నట్టుందే అనుకున్నా గాని కుక్క బుద్ధి ఊరుకోదుగా! పదమూడో తారీకున డెస్క్ టాప్లో ఒకసారి బ్లాగు చూదామని మొదలెట్టేను, రాత్రి వేళ. అలవాటుగా మెయిల్ చూడాలి ముందు, ఎందుకోగాని ఆగ్రిగేటర్ చూశా, ముందుగా, కత్తులును ఘంటములు కదనుతొక్కినవిచట, అంగళ్ళ రతనాలు అమ్మినారట ఇచట, అన్నచోట, కత్తుల చప్పుడు, కవనాల జోరు, ప్రేమ ప్రవాహం జోరుగా కనపడింది. అంతా కొత్తవాళ్ళే, తెలిసిన మొహం ఒకటీ కనపడలా, కత్తుల చప్పుడుకి భయమూ వేసింది, మనం కానిచోటుకి వచ్చామా అనిపించింది. ఆగ్రిగేటర్ తలుపులేస్తేగాని దడ తగ్గలేదు. ఆ తరవాత మెయిల్ చూశా, అదో గడ్డిమేటిలా కనపడింది, అవసరమైనవి చూసే ఓపిక నశించి, కట్టేసి పడుకున్నా. మళ్ళీ కంప్యూటర్ దగ్గరికే రాలేదు. ఆ తరవాతెప్పుడో ఒక సారి ఖాళీ అయితే చూద్దామని మొదలెట్టా, డెస్క్ టాప్ కీ ఏదో వచ్చి పని చెయ్యడం మానేసింది. కరంటూ పోయింది, సోలార్ బేటరీ పోయిందిట. అమ్మో! మన రోజులు బాగోలేవనుకుని బుద్ధిగా ఉయ్యాలలో కూచున్నా. చేసేపని లేదు, చేయగలదీ లేదు,నీరసమూ తగ్గలేదు. లేప్ టాప్ బాగూ కాలేదు.

అబ్బాయి లేప్ టాప్ చూస్తే సర్వంమంగళం పాడేసిందిట. ఏంపోయాయంటే, మనువు స్థిరమనుకుని రాట్నం అమ్మేసిందిట, నాలాటిదే. అలా లేప్ టాప్ పోదనుకుని ఎనిమిదివందల టపాలు రాసినవి, అందులోనే ఉన్నవి, చెట్టెక్కేసేయి. పాతిక పై టపాలు సగం రాసినవీ అంతే సంగతులు. గత నాలుగేళ్ళుగా ఉన్న ఫోటొలూ స్వాహా! చివరగా నూట ఏభై పుస్తకాలు గంగాప్రవేశం. డ్రైవ్ లోకి ఎక్కిద్దాం అనుకుంటూ అశ్రద్ధ చేస్తే మరికనపడే సావకాశం లేకపోయింది. టపాలు బ్లాగులో దొరుకుతాయి. సగం రాసినవి మళ్ళీ రాసుకోవచ్చు. ఇక ఫోటో లు మళ్ళీ దొరకవు. పుస్తకాలు మళ్ళీ సమకూర్చుకోడం అసాధ్యమే. నష్టం పూడ్చలేనిదే. ఇలాటి పరిస్థితులలో మనం ఎవరికి గుర్తుంటాం అనిపించిందో సారి. బలవంతంగా మనసులోకి చొరబడినవారు కబురుకూడా చెప్పకుండా చెక్కేస్తే బాధ ఎలా ఉంటుందో తెలుసు, కనక ఓపిక చేసుకున్నా. ఇక ఎంతకంతే, మనసులో కుతూహలమున్నా, వయసు సహకరించేలా లేదు. ఒకప్పుడు రోజూ టపాలెందుకన్నారొకరు, అప్పుడు చెప్పేను, ఒక రోజొస్తుంది, టపా రాయాలని ఉన్నా రాయలేనిది, అందుకే ఈ తొందర అన్నా, అదే నిజమయింది కూడా. ఇది డెస్క్ టాప్ తో కుస్తీ పట్టినది, అలవాటు తప్పింది, దీనిమీద రాయడం…..

మళ్ళీ టపా ఎప్పటిమాటో! నా పరిస్థితి తెనాలిరామలింగని పిల్లి కథలో పిల్లిలాగా కంప్యూటర్ ల గురించీ, బాగున్నాను, ఉన్నాను…..