శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-భట్టువారి రావిచెట్టు.

భట్టువారి రావిచెట్టు.

పెద్దాపురం సంస్థానాన్ని శ్రీశ్రీశ్రీ శ్రీవత్సవాయి తిమ్మ జగపతి ప్రభువుగా పరిపాలిస్తున్నకాలం. శ్రీవారి సంస్థానం లో నవరత్నాలుగా కవులు ఉండేవారట, కళలకు కాణాచి పెద్దాపురం. ఆ నవరత్నాలలో అప్పటికే వృద్ధులైన శ్రీ షణ్ముఖి వీరరాఘవ కవిగారొకరు, వీరిని ప్రభువు తాతగారు అని సంబోధించేవారట,ఇతరులు భట్టువారనేవారు.. రాజ్యం సుభిక్షం కాని ప్రభువులకొకటే చింత, సంతాన భాగ్యం లేకపోవడం. రాజదంపతులను పీడిస్తున్న బాధ, ఇది గమనించిన రామ మంత్రోపాసకులైన కవిగారు మండల కాలం దీక్షవహించి, తదుపరి రాజదంపతులను పుత్రుడు కలిగేలా ఆశీర్వదించేరు. రాజదంపతులకు మగబిడ్డ కలిగేడు, ఆ శుభ సందర్భం లో రాజదంపతులు కవిగారికి నూరు ఎకరముల భూమిని బహుమతిగా, కవిగారి స్వగ్రామం అనపర్తిలో, ఊరికి పశ్చిమంగా ఒక కిలో మీటర్ దూరంలో,పట్టా ఇచ్చారు. ఈ పొలం మధ్యలో కవిగారొక రావి మొక్క నాటారు, రాక్షస నామ సంవత్సరంలో, 17వ శతాబ్దంలో. కవిగారు గతించారు కాని రావిచెట్టు పెరుగుతోంది. కాలం గడిచింది.

తెల్లదొరల పరిపాలనొచ్చింది, కాటన్ గోదావరి మీద ఆనకట్టు కట్టేరు, 1852 లో, ఆ తరవాత కాలవలూ తవ్వడం ప్రారంభించారు. తూర్పు ప్రధాన కాలవ ధవళేశ్వరం దగ్గర ప్రారంభమై వేమగిరివద్ద రెండుగా కాకినాడకాలవ, కోటిపల్లి కాలవగా విడింది. కాకినాడ కాలవ కడియం రైల్వే స్టేషన్ దాటిన తరవాత మరలా రెండుగా చీలి ముందుకుసాగుతున్నాయి. అలా ముందుకు సాగే దక్షణం వైపుకాలవని నల్లకాలవని, ఉత్తరం వైపుకాలవని ఎర్రకాలవని అనడం మొదలైంది. ఈ నల్లకాలవ ముందుకుతవ్వుకుంటూ వస్తున్నారు, ఈ భట్టువారి రావిచెట్టు సరిగా నల్లకాలవ మధ్యకి వచ్చింది, చెట్టు తీసెయ్యాలి లేదా కాలవ మళ్ళించాలి, చెట్టు తీసేసి కాలవని ముందుకు అలాగే తవ్వితే అనపర్తి ఊరిలోని ముఖ్యమైన వీధిలో ఇళ్ళన్నీ కాలవలో కలిసిపోతాయి. కవిగారి వారసులు తవ్వకాన్ని ఆపుచేశారు, కాటన్ స్వయంగా వచ్చారు, కాటన్ కి తెలుగురాదు, వీరికి ఇంగ్లీషురాదు, దుబాసీ మాటాడుతున్నాడు ఇరుపక్కలా. చెట్టు తీసేద్దామంటాడు కాటన్, కుదరదంటారు భట్టువారు, చెట్టు తీసేసి ముందుకువెళ్ళినా ఊరుపోకుండా కాలవ మళ్ళించక తప్పదు,ఆ మళ్ళించడం ఇక్కడే చేస్తే, ఊరూ చెట్టూ కూడా రక్షింపబదతాయన్నది భట్టువారి వాదన. చెట్టును ఏమైనా తీసెయ్యడానికి భట్టువారికి ఒప్పుదలలేదు, అందుకు ఇక్కడే కాలవని మళ్ళించి చెట్టునూ, ఊరినీ రక్షించాలన్నది భట్టువారి కోరిక. చివరికి కాటన్ ఒప్పుకున్నారు, కాని అలా చేయడం వలన భట్టువారిదే పన్నెండు ఎకరముల భూమి కాలవలో పోతోంది, దానికి ఒప్పుదలేనా అన్న కాటన్ ప్రశ్నకు వెంటనే భట్టువారిచ్చిన సమాధానం, ”చెట్టుకోసం, ఊరికోసం ఏమైనా చేయడానికి సిద్దమే”. ఈ మాట విన్న కాటన్ నోటివెంట మాట రాలేదు, ఒక రావి చెట్టుకోసం, ఆ తరువాత ఊరి క్షేమంకోసం,ఇళ్ళుపోకుండా ఉండేందుకు, పన్నెండు ఎకరముల భూమిని వదులుకోడానికి సిద్ధపడినవారిని చూసి నిర్ఘాంతపోయాడు, వారి ఔదార్యానికి మురిసిపోయాడు, కాలవను మళ్ళించాడు. నాడు ఔదార్యం చూపిన మహరాజు గతించారు, కవిగారూ గతించారు, కాటనూ గతించాడు కాని చరిత్ర ఉండిపోయింది, చేసిన పని నిలిచిపోయింది..చెట్టు మిగిలింది, ఊరు మిగిలింది. నేటికి కాలవ మళ్ళించినదీ కనపడుతుంది, చెట్టూ కనపడుతోంది, ఊరిలో వీధీ కనపడుతోంది.

ఇదిప్పుడెందుకొచ్చిందీ? మొన్న ఈ రావిచెట్టు గురించి ఒక కరపత్రం వేశారు, అది నాదృష్టికి వచ్చింది. వెతుక్కుంటూ భట్టువారింటికి చేరాను. వారు ఆదరంతో ఆహ్వానించారు, రావి చెట్టు వివరమూ చెప్పారు. అనుమానం అడిగితే, ”భట్టువారు= కవిగారు,కవిరాజు( కాలంలో, ప్రజలనోట భట్టురాజు కాస్తా భట్రాజు అయింది ) భట్టురాజు అంటే కవిరాజు అని అర్ధం కదా!” అన్నారు. రాక్షసనామ సంవత్సరం, 17వ శతాబ్దం, తిమ్మ జగపతి మహారాజును పోల్చుకుంటూ, చెట్టు వయసుపోల్చుకుందామనుకున్నా.
రాక్షసనామ సంవత్సరం క్రీస్తు శకంలో వచ్చిన సంవత్సరాలు.

1555
1615
1675
1735
1795
1855
1915
1975

ఇక పరిపాలన చేసిన వారు.http://www.maganti.org/chitraindex/pics/raja/peddapuram.pdf
1555-1607 తిమ్మ జగపతి
1607-1646  రాయ జగపతి
1649-1688 తిమ్మ జగపతి (పిల్లలు లేరు)
1688-1714  ఉద్దండరాయ జగపతి.
1714-1734 రాగమ్మ
1760-1797 విద్వత్ తిమ్మ జగపతి.

చరిత్ర చూస్తే 1760 సంవత్సరంలో పరిపాలన కొచ్చిన తిమ్మజగపతి మహరాజుగా తేల్చుకున్నాను. రాక్షస నామ సవత్సరం 1795  లో వచ్చింది. వీటిని బేరీజు వేసుకుంటే ఈ రావి చెట్టు వయసు 220 సంవత్సరాలన్నది నిజమే అనిపించింది. ఈ చెట్టు చుట్టుకొలత సుమారుగా పదిహేనడుగులుంటుంది. నేటికాలానికీ ఆ రావిచెట్టు సంరక్షణా భారం ఈ భట్టువారి కుటుంబమే చేస్తున్నది,స్వంత ఖర్చుతో, కవిగారి తరవాత గంగరాజు, పిమ్మట వనమరాజు నేడు సూర్యనారాయణరాజు, వీరినే అబ్బాయిరాజు అనికూడా అంటారు. వారికి ఇప్పుడు అక్కడ ఒక సెంటు భూమి కూడా లేకపోయినా, ఈ రావిచెట్టుతో అనుబంధం మాత్రం ఉండిపోయింది.ఒకప్పుడు తెనుగునాట నాటక రంగంలో శ్రీకృష్ణ పాత్రలో ప్రజలను ఉర్రూతలూగించిన పాట ”చెల్లియో చెల్లకో!!” అలవోకగా పాడి ప్రజలను తన్మయత్నం లో నింపిన శ్రీ షణ్ముఖి ఆంజనేయ రాజుగారు ఈ కవిగారి వారసులే.

ఈ రావిచెట్టు దగ్గర స్నానాలరేవు ఉంది. ఆ నాడు కవిగారి వారసులు చూపిన ఔదార్యాన్ని గుర్తు చేసుకుంటూ మా ఊరి ప్రజలు పుష్కరాలు ప్రారంభం రోజున కవిగారు వంశీకులు స్నానం చేసిన తరవాతనే స్నానాలు చేశారు. అది కవిగారికి వారి వారసులకు మా ఊరి ప్రజలిచ్చిన గుర్తింపు, గౌరవం. నాడు దగ్గరగా రెండు వందల సంవత్సరాలకు ముందు పర్యావరణాన్ని రక్షించుకోవాలనె వారి తపన ఎంత గొప్పది? స్వంతలాభం కొంతమానుకు పొరుగువాడికి సాయపడవోయ్ అన్నది చేతలలో చూపిన వీరు చిరస్మరణీయులే కదా!

చివరగా ఒకమాట,మా ఊరువారంతా మా గోదావరి కాలవలోనే నిత్యం స్నానాలు చేస్తారు, పుష్కర స్నానాలకు కూడా మరో ఊరుపోరు, పిండప్రదానాలూ ఇక్కడే చేస్తారు. ఈ విషయాలు కనుక్కోడానికి నేను 14th  నాడు అబ్బాయిరాజు గారి ఇంటిని సందర్శించినపుడు వారు చూపిన ఆదరం మరువలేనిది. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు, నాకు వీరి కుటుంబం నూతన వస్త్రాలతో సత్కరిస్తే వారి కుటుంబాన్ని ఆశీర్వదించి వచ్చా. అదీ వీరి గొప్పతనం….