శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-సింహావలోకనం.

సింహావలోకనం.

సింహానికి ఒక అలవాటు, తను నడచి వచ్చిన దూరాన్ని వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటుంది, అదేసింహావలోకనం అంటే. మానవులకీ ఈ అలవాటుంది, తాము గడచి వచ్చిన కాలాన్ని నెమరు వేసుకోడం. ఇప్పుడిదెందుకొచ్చిందని కదా అనుమానం.

సరిగా నాలుగేళ్ళ కితం Sep22 వ తేదీన బ్లాగు ప్రారంభించాలని, దశమి పూటా మధ్యాహ్నం రెండు గంటలకి మొదలెట్టా,అనుకోకుండా ముహుర్తం అలా కుదిరిపోయింది.. అసలెందుకు మొదలెట్టాల్సివచ్చిందీ చాలా సార్లు చెప్పేను, అందుకు ఇప్పుడు చెప్పను, ”పాడిందే పాటరా పాచిపళ్ళ దాసరీ” అని నానుడి కదా 🙂

బ్లాగు మొదలెడదామనుకున్నాం, ”బానే ఉంది కాని”, బ్లాగు మొదలెట్టిన రోజుల్లో ”బాగానే ఉందికాని” అనేవాణ్ణి, ఇప్పుడు ”బానే ఉందంటు”న్నా మార్పండీ, మార్పు, గొప్పగాలేదూ, ఇదే కదా అభివృద్ది, చదువుకోనపుడు కాకరకాయన్నవాళ్ళు చదువుకున్నాకా కీకరకాయనకపోతే అభివృద్ది చెందినట్టా? 🙂 అది అభివృద్ధి అవుతుందా?

వర్డ్ ప్రెస్ లో మొదలెట్టాలి. అప్పటికి వర్డ్ ప్రెస్, గూగుల్ తేడా తెలీదు. గురువుగారు ఇందులోనో అందులోనో మొదలెట్టండీ! అన్నారు, అందుకు వర్డ్ ప్రెస్ లో మొదలెట్టాలని బయలుదేరా. పేరేం పెట్టాలి? ఇది మొదటి సమస్య. ఏవో పేర్లు చూస్తే, పోచుకోలు కబుర్లు, బ్లాగుంది; ఊకదంపుడు, బ్లాగుంది;కబుర్లపోగు బ్లాగుంది, ఆ పేర్లతో అప్పటికే బ్లాగులున్నాయి. ఏ పేరు కొట్టినా అప్పటికే బ్లాగుంది అని చెబుతోంది. ఛ! పేరు పెట్టడం ఇంత కష్టమా? అనుకున్నా, ”కష్టే ఫలే” అన్నారు కదా అని గుర్తొచ్చి, అదే పెట్టేద్దామనుకున్నా. దానికీ కష్టమొచ్చింది. ”ఇదీ ఉందోయ్ పేరూ!” అంది. హా! హతవిధీ!! అనుకుని, సెర్చ్ లో చూస్తే, కొంత మార్పు చేస్తే ఇది పెట్టచ్చూ అనిపించి, దాన్నే ఖాయం చేశాను. ఆ తరవాత, టాగ్ లైన్, అంటే అదేంటో తెలీదు, ఏదైతేనేం గాని మనం కావాలనుకునేది, నిత్యం చెప్పుకునేమాట ”సర్వే జనాః సుఖినో భవంతు” అనేశా, అదీ బానే ఉందనిపించింది. ప్రతి టపాకి పేరెడతాం, బానే ఉంది, ఈ టపా మనదని ఎలా తెలిసేది? అప్పుడు మూడో టపానుంచి ”శర్మ కాలక్షేపం కబుర్లు” అని చేర్చాను తలకట్టులో, అలా బ్లాగు నాలుగు క్లిక్కులు, మూడు టిక్కులతో మొదలైపోయింది, నేననుకున్న దానికి కొద్ది తేడాలో. ఒక మెసేజ్ కూడా వచ్చింది మైల్ కి, వర్డ్ ప్రెస్ నుంచి. ఆ మెసేజ్ నేటికీ ఉంచుకున్నా.

ఏం రాయాలి? తెలీదు, ఏం రాయచ్చు? తెలీదు, ఏం రాస్తారు? తెలీదు. ”ఇదొక మహా సముద్రం మీకు కొంత ఈతొచ్చుననుకుంటున్నాను, జాగ్రత” అన్నారు గురువుగారు, సముద్రం అంటే తెలుసా? తెలీదు, ఇక్కడ మత్స్యన్యాయం ఉంటుంది, చిన చేపను, పెద చేప, పెదచేపను తిమిగలం, తిమింగలాన్ని తిమింగిల గిలం, ఇలా మింగుతూ ఉంటాయి తెలుసా? తెలీదు. ఇక్కడెవరుంటారు? తెలీదు, మేధావులు, మహామేధావులు, అతి మేధావులు అందరూ చదువుకున్నవారుంటారు, నీలాటి మిక్చర్ బండి వాడికి స్థానం ఉండదు తెలుసా? తెలీదు. అరె! ఏమడిగినా తెలీదంటావు, నీకేం తెలుసంటే, ఏం తెలీదని తెలుసు, తెలివి లేనివాడినని తెలుసు. అప్పుడు గుర్తొచ్చిందీ పద్యం

భర్తృహరి అంటారూ, తెలివిలేనప్పుడు ఏనుగులాగా మదించి సర్వమూ నాకే తెలుసని విఱ్ఱవీగాను, ఇప్పుడు గొప్పవారైన పండితుల దగ్గర జేరి కొద్దిగా తెలుసుకుని, ఏమీ తెలియనివాడిననే మాట తెలుసుకున్నానన్నారు.

అసలు ఏమీ తెలీదని తెలుసుకోడమే గొప్ప సంగతన్నారు. ఈ గోలంతా మనకెందుకుగాని ‘అబద్ధంవా సుబద్ధంవా కుంతీ పుత్రా వినాయకా’ ( అబద్ధం కావచ్చు, నిజమూ కావచ్చు, ”కుంతి కొడుకు వినాయకుడు” అను పదిమంది చూస్తారు కదా! అసంబద్ధంగా మాటాడితే నలుగురూ వింతగా చూస్తారు కదా!) అని ఎదో ఒకటి రాసిపారేస్తే మనప్రఖ్యాతి తెచ్చుకోలేమా అనుకున్నా! తెలియని సంగతులే రాస్తూ వచ్చాను, చాలా మంది కలిశారు, మిత్రులయ్యారు, బంధువులయ్యారు,కొత్తగా గుప్త శత్రువులూ తయారయ్యారు,కొంతమంది మాటాడక మూతులు బిడాయించుకున్నారు. అభివృద్ది, అభివృద్ధండీ బాబూ! ఎందుచేత? మాట చేత.

పుల్ల విరుపుగా మాటాడతారెందుకు? మీరు మాటాడితే తేలు కుట్టినంత సంబరంగా ఉంటుంది తెలుసా? అంటుంది, ఇల్లాలు. (సంతోషమొస్తే గంతులేస్తారు సంబరంతో, తేలుకుట్టినా గంతులేస్తారు…) తెలీదు. నిజమే ‘నైజగుణానికి లొట్ట కంటికి మందులేదని’ నానుడి. ఇల్లాలు చాలా ప్రయత్నం మీద ఆ నైజ గుణాన్ని చాలా మార్చింది, చాలా మారేను, ‘పుట్టుకతో వచ్చిన బుద్ధి పుడకలతో కాని పోదని నానుడి’, అప్పుడపుడు ఇది బయటికొస్తూనే ఉంటుంది. బ్లాగు టపాలలో అటువంటి వ్యంగ్య టపాలు బహు కొద్దిగా ఉంటాయి. వ్యగ్యం మాటాడితే, రాస్తే, తేలు కుట్టినంత సంబరంగానూ ఉంటుంది. ఆ సమయాలలో కూడా సంయమనం సాధారణంగా కోల్పోను. నాకెంతమంది ఆప్తులుంటారో, ఉన్నారో అందరు శత్రువులూ ఉంటారు.  అది జాతక లగ్న ప్రభావం, నేనేం చెయ్యను చెప్పండి. దీనంతకీ కారణం? మాట.

‘సత్యం బ్రూయత్ ప్రియం బ్రూయత్ న బ్రూయాత్ సత్యమప్రియం’. అందుకు అప్రియ సత్యం చెప్పను, కాని కావలసినవాళ్ళనుకున్నవాళ్ళకి చెప్పేస్తాను, అదుగో వాళ్ళే నా శత్రువులైపోతారు. ఎప్పుడూ ఒకరిని బాధించాలని అనుకోను, ఎవరినయినా ఒక మాటంటే అది వారి బాగుకోసమే తప్పించి, తప్పు పట్టాలనికాని, ఎగతాళీ చెయ్యాలనిగాని అనుకోను. అన్నమాట నిరూపించుకోడానికి తగు సాక్ష్యాలూ ఉంచుకుంటా, అది నా అలవాటూ. కొన్ని కొన్ని సందర్భాలలో నా తప్పులేకపోయినా తప్పేనని ఒప్పుకుంటా, ఎందుకంటే, నిజం చెపితే ఎదిటివారి పరువుపోతుంది, సాక్ష్యం చూపినపుడు. నిజంగా తప్పుచేస్తే నిర్భయంగానే ఒప్పుకుంటా, సిగ్గు పడను, వాదించను.

చాలా అనుభవాలొస్తాయి జాగ్రత్త అన్నారు గురువుగారు, అప్పుడు తెలియలేదు,’మెరిసేదంతా బంగారం కాదు’ ఇదో నానుడి,ఇది తెలుసుకునేటప్పటికి చేతులు కాలాయి, ‘చేతులు కాలాకా ఆకులు పట్టుకుని ఉపయోగం లేదని’ నానుడి. జరగవలసిన వేట సముద్రం లో జరిగిపోయింది.

సింహం వేట చూశారా? అది చూడ్డానికి గుండె ధైర్యం కావాలి, పోనీ సాలె పురుగు వేట చూశారా? ఇది చూడ్డానికి ఓపిక కావాలి. సింహం పరుగెట్టి, పరుగు పెట్టించి చంపి తింటుంది, గుండెను, ఇదే సింహభాగమంటే.. ఆడ సింహం తరుముతుంది మగ సింహం వేటాడుతుంది. ఆడ సింహాలే తరుముతూ ఉంటాయెప్పుడూ…. 🙂

ఇక సాలె పురుగు చాలా చక్కని కళాత్మకమైన గూడు అల్లుతుంది. అల్లినదారాలు ఉఫ్ మంటే ఎగిరిపోయేలా ఉంటాయి కాని వందల కిలో మీటర్ల వేగంతో గాలి వీచినా తెగవు, అదీ చిత్రం. మగవారి చుట్టూ ఆడవారు, ఈ మాటలనే దారాలు అల్లేస్తారు, ఇక అందులో పడిన జీవి కొట్టుకుంటూ ఉంటుంది, జీవితాంతం, ఇంతే సంగతులు 🙂 ఆ మాటలు సాలెపురుగు దారమంత సన్నగా బలహీనంగా కనపడతాయంతే, కాని అవి మాత్రం తెగవు, బాధపెడుతూనే ఉంటాయి. 🙂 చక్కగా అల్లిన సాలెపట్టులో మధ్యలో కూచుని ఉంటుంది, సాలె పురుగు. ఈగ అందులో చిక్కుకుంటుంది, కొట్టుకుంటూ ఉంటుంది, ఎగిరిపోవాలని, గింజుకున్నకొద్దీ అందులోకి కూరుకుపోతుంది. ఈ లోగా సాలెపురుగు వచ్చేస్తుంది, రెండు కాట్లు వేస్తుంది, ఈగ కొట్టుకుని కొట్టుకుని చచ్చేలోగా దాని చుట్టూ దారాలల్లేస్తుంది, చచ్చినా బతికినా ఈగ తప్పించుకోలేదు. నెమ్మదిగా ఈగను గూడు మధ్యకి లాక్కునిపోతుంది, అక్కడపెట్టుకుని నెమ్మదిగా ఆరగిస్తుంది.

నాలుగేళ్ళ తరవాత జ్ఞానోదయమయింది, కష్టపడి ఆలోచించి రాసి, ఎవరూ మాటాడలేదని, ఎవరో టపాలెత్తుకుపోయారనీ ఇలా అవస్థలు పడేకంటే, ఎక్కడో ఒకచోట ఒక మాటనేసిపోతే చాలదా అని.ఒక మాటనిపోయేవారికే విలువెక్కువట కదా 🙂

ఏంటీ ఇలా ఉంది మీటపా ఇవేళా అన్నారా? కారణం లేని కార్యం లేదు, ‘హేతువులేనిది తీతువు కుయ్యదు’, ఇదేంటో తెలీదా? చెప్పడానికి ఓపికలేదు. కొన్ని కొన్నిటికి కార్యకారణ సంబంధాలుండవు….అదంతే. ఒకప్పుడు తపా రాయకపోతే ఏదోలా ఉండేది, ఇప్పుడు టపా రాయాలంటే చికాగ్గా ఉంది….కాలోయం దురతిక్రమణీయః

రేపేంటి?
నందో రాజా భవిష్యతి
శలవు.
స్వస్తి